از استقبال جهانی تا لنگه کفشهای وطنی

به دلایل مشروحه ذیل اعتقاد راسخ دارم اولین حضور رئیس جمهور منتخب ملت در نشست مجمع عمومی سازمان ملل موفقیت آمیز بوده وکارنامه قبولی خواهد گرفت :

1-   دیدار مستقیم وزرای امور خارجه دو کشور ایران وآمریکا که بعد از انقلاب برای اولین بار اتفاق افتاد وتابوی هولناک عدم مبارزه با دنیای غرب را شکست بی آنکه به اصول وحقوق مشخصه ملت خدشه ای وارد کند.

2-   عدم شرکت جناب آقای دکتر روحانی در ضیافت ناهار دبیر کل سازمان ملل ( سهواً یا عمداً ) و شکل نگرفتن دیدار احتمالی ایشان با پرزیدنت اوباما – هرچند برای لحظاتی کوتاه- که خود بهانه ای شد تا فردای همان روز رسانه های آمریکا اینگونه تیتر بزنند:  روحانی دست رد به سینه اوباما زد وکاخ سفید تحقیر شد.

3-   در آخرین لحظات اقامت هیئت ایرانی در نیویورک، رییس جمهور ایالات متحده طی تماسی تلفنی دقایقی را با همتای ایرانی خود به گفتگو نشست ودر واقع نتوانست اشتیاق خود را برای دیدار با نماینده خوش سیما وشایسته ملت ایران پنهان کند...........  

آیا بهترین ترجمان چنین سفری، عزت واقتدار - ایران وایرانی – نیست که متاسفانه سالهای اخیر در انزوای کامل بین المللی، سخت ترین تحریم ها وفشارها را از بابت نگاه غلط دولتمردانش تحمل کرده است ؟ آیا برای دیدار وشنیدن سخنان رئیس جمهور پیشین ما هم این همه اشتیاق وجود داشت؟

اما دریغ وصد افسوس که این روزها به جای قدردانی، شاهد هجمه عظیمی از انتقادات وحتی فراتر خط ونشان کشیدنهای عجیب وغریب عده ای ازسیاسیون وقلم بدستان وطنی بودیم که فضای مطبوعات وشبکه های مختلف اجتماعی را به عرصه نقادی های غیرمنصفانه خویش تبدیل کرده و بی رحمانه ترین انتقادات را متوجه دولت نوپای مردمی ساختند.

دردناکتر اینکه در اقدامی خارج از دایره ادب وفرهنگ والای ایرانی، عده ای موسوم به – نیروهای خود سر- در فرودگاه مهرآباد با پرتاب لنگه کفش به پیشواز رئیس جمهور ملت رفتند وعلاوه بر خدشه دار کردن اذهان بین المللی نسبت به فرهنگ غنی ما ، به نوعی به آراء حداکثری مردم نیز دهن کجی نمودند.

ای کاش جماعت کفش پرتاب کن این روزهای جامعه ما، که بدون شک در جهل و بی خبری مطلق به سر می برند ، می دانستند با این کارهای غیر منطقی خود به عنوان مثال چه ظلمی در حق بیماران صعب العلاجی انجام می دهند که از صبح تا به شام می بایست با دستان خالی برای تهیه داروهای گران قیمت اما شفابخش خود در تکاپو باشند و هرچه بیشتر می دوند کمتر می یابند !...