خدایا، آلودگی آدمها از حد گذشته

 

خیلی خسته ام دلم بد جوری گرفته، فضا سنگین است و آسمان تیره، دلم از نامرادیهای روزگار و نامردمیهای مردمانِ نامردش گرفته. میخواهم فریاد بزنم و بگویم اُف بر این دنیای هزار رنگ پُر از نیرنگ. مُرده باد جهانی که مردانش درشب تارعصا رااز دست نابینا میربایند و زنانش نیمه برهنه و عریان، وسیله ای برای تبلیغ کالاهای مصرفی آن. وا اسفا که در دنیای وارونه ما از تزویر و نیرنگ به زرنگی تعبیر میشود و ریا و سالوس ابزاری برای ترقی و بالارفتن از نردبان پیشرفت. و تو گویی که راستی و صداقت رؤیایی بیش نیست.

ابرهای باران زا و نعمت افزایت به بیکران آبی آسمانت تکیه دارند و درختان تنومند سبز سر به فلک کشیده ات از برای آسایش بندگانت به زمین. اما بار خدایا، دیرگاهیست که مهربانی این تنها تکیه گاه انسانها ، از این دیار رخت بر بسته و این موجود دوپای پرمدعا بی هیچ تکیه گاهی نامتعادل و لرزان در وادی خشونت و بیرحمی به خود رها شده است. 

ما را آفریدی تا شکر نعمتهای افزون از حدت بجای آوریم و با پرستش چون تو خدایی به کمال برسیم، اما طاغی وسرکش با تمام وجود گناه میکنیم و نافرمانی. به جای مهر و مودت بذر خشم و کینه میکاریم و خرمن خرمن انتقام درو میکنیم. براحتی خوردن یک لیوان آب گوارا دروغ میگوییم و ازآزار دیگران لذت برده، کیفور میشویم. دیگر نمی خندیم مگر به دیگران و نه با آنان،

اشکی نمی ریزیم مگر برای آنچه که از مال دنیا از دست داده ایم و نه برای جلای باطن و صفای درون.

صله رحمی بجای نمی آوریم مگردر پی ضرورتی و از برای کسب منفعتی. 

سور نمیدهیم مگر به مرفهین بی دردی که برفرش زرین پا می نهند و نه یتیمان و ژنده پوشان نیازمند .

شاد نمیشویم مگر از گرفتاری و مصیبت دیگران و نه شادی و خوشحالی آنان.

خدایا آلودگی آدمها ازحدگذشته، دنیا را چند روز تعطیل نمیکنی؟

در کارزار زندگی و زنده بودنمان همه اش شده ایم پول و شهوت، شهرت و شکم و دریک کلام دروغ و دیگر هیچ.  

از شدن و رفتن به سوی کمال مطلق خبری نیست،  هر آنچه که هست تباهی است و فراموشی. نسیان این حقیقت که به خودی خود هیچیم و از گلی بد بو و متعفن آفریده شده ایم و ارزش وجودی مان به خمیرمایه  جسممان نیست، که دمیدن جان خداوند و روح اهورایی اش درکالبد جسمانیمان ، ما را شایسته سُجود فرشتگان و به دوش کشیدن بار امانت الهی نموده است. پس کی و چگونه میخواهیم خود را از مُردابی بنام زیستن رهایی بخشیم و بسوی خویشتن خویش رجعت نموده، درعظمت لایتناهی خالق ذوب شویم تنها خدا داند و بس.

مارا چه شده است؟ ساده زیستی را فراموش کرده ایم و تجمل و مُد گرایی تنها دغدغه فکریمان ،

نان جو برسفره هامان عار شده ، و داس دردستانمان بیکار ، 

اطباء مان تاجرند و تاجرانمان سودا گرانی راحت و بی چشم و گوش ، 

دردهایمان فراوان است و داروهایمان بی اثر ،

توقع مان زیاد است و توکلمان اندک ، 

اسرافمان بیش ازحد و قناعت مان ناچیز ،

شورمان زیاد و شعورمان اندک ،

خشم مان ویرانگر است و صبرمان بی ثمر ،

و صد افسوس که آتش کینه و انتقام مان شعله ور است و روح گذشت و ایثارمان خاموش .......

شاید ابلیس از قبل چنین انحطاط و انحرافی را در رسالت ما انسانها پیش بینی کرده بود که آنگونه از اجرای فرمان  الهی سر باز زد و حاضر نشد چنین موجودی را سجده کند ؟! ... قطعا تا زمانیکه اینگونه عمل میکنیم و بدینسان از اصل و فطرت خدایی خویش به دوریم، حقا که شایسته سجود ابلیس نیز نخواهیم بود چه رسد به فرشتگان الهی که به فرمان حضرت دوست در مقابل آدم به سجده افتادند و برفطرت خدایی با عظمتش مهرتایید زدند.

تنها نقطه امید ما غفلت زدگان دنیاپرست این است که با وجود این همه طغیان و سرکشی، خداوند هرگز نه نعمتهایش را ازما دریغ داشته و نه گناهانمان را فاش نموده، که او ستارالعیوب است و دهنده بی منت.

پس ای مومن :

به نیکی بیندیش که اگراطاعتش کنیم

و آنگونه باشیم که سرشته ایم

آنگاه چه ها که نمیکند، که او مهربان ترین و بخشنده ترین به خلق است. 

بهمن ماه 91