ملخ خواران شتر سوار بادیه نشین

بار خدایا ،

امروز با کوله باری ازگناه و ندامت بسویت آمده ام تا قلم خطاپوشِ خطا بخشت را برمعاصی ریز و درشتم بکشی و آمرزیده و پاک برخوان گسترده ی نعمات بی پایانت میهمانم کنی که تو هم دهندۀ بی منت هستی و هم بخشندۀ مهربان. سرگشته و حیران خلوتکده ای دنج و آرام را میجویم که رنگ و بوی دنیا ندهد و محلی امن باشد تا با تو بگویم غم غربت وتنهایی خویش را در زمینی که ساکنانش حتی حرمت خانه ترا درآن نگه نمی دارند.

آری خانه تو ، که حریم امن الهی نامندش و ابراهیم خلیل بنایش نهاد تا طواف آن آیینی شود برای تجلی توحید و یکتاپرستی، دیرگاهیست که به انحصار کاسه لیسان دنیاپرست دون صفتی درآمده که حرمتش را به زر و زیور دنیا فروخته اند. پرده داران حریم خانه امنت، دیگرملخ خواران شترسوار بادیه نشینی نیستند که وجود دختران را مایه شرم میدانستند و آنان را زنده به گور میکردند، که محرمان خلوت خانه ات سالهاست از قِبَل کلید داری کعبه توانسته اند انبانهای دوخته شده حرص و طمع مال اندوزی خود را پر ازسکه و زرنمایند و به نوایی برسند. آنان دیگرنه ملخ، که خاویار ناب خلیج همیشه فارس و شامپاین های سکرآور مارک دار فرانسوی را نوش جان میکنند، و نه برشتر که سوار بر خَر مُراد با ماشینهای شاسی بلند اهدایی شان از اروپا برعالم و آدم فخر میفروشند و در کمال سبوعیت و بی رحمی با دلارهای نفتی شان وهابیون تکفیری را تا بن دندان مسلح کرده اند از برای کشتن شیعیان و تفرقه افکنی در جامعه چند پارۀ مسلمینِِِ پیامبرخاتمت که منادی وحدت بود و برادری.

خدایا دیگر بس است حاکمان شکم باره سرزمین وحی ، به اندازه کافی از به نمایش گذاشتن خانه ات به نان و نوا رسیده اند و دیگر جایی برای فربه شدن ندارند. راضی مباش کودکان گرسنه آفریقا که جسم نحیف و استخوانیشان ازفرط سوء تغذیه، تحمل نوشیدن یکبارۀ یک لیوان شیر را ندارد ، بیش از این گرسنگی بکشند و در مقابل چشمان صرفاً نظاره گر جامعه جهانی پرپر شوند.

حال که خانه ات اینگونه اسباب تجارت شیوخ عرب عافیت طلبی چون آل سعود گشته چرا معاذالله آنرا بر سرشان ویران نمیکنی تا خانه ای نو بسازی دردل قاره فقر و گرسنگی که دست کم تجارت حاصل از طواف حجاج حارص به تمتع و عمرۀ چند باره اش، نه از برای مال اندوزی عده ای خاص، که تنها صرف تهیۀ یک وعده غذای ساده برای کودکان همیشه گرسنۀ این قسمت از زمینت گردد که بی شک تو خدای آنان نیز هستی ،  نیستی؟ !...

حالا می فهمم که چرا یگانه معلم عرصۀ زندگیم همواره می گفت:

حج واقعی، دستگیری از ضعفا و سیرکردن شکم یتیمان ژنده پوشی است که به نان شب محتاجند وچشم انتظار دستی که از سر نوازش بر سرشان کشیده شود تا مرهمی باشد بر درد بی کسی شان.

پدرم را میگویم که همواره آرزوی سفرحج داشت ولی از حاجی شدن بیزار بود و خوشا به حال آنانی که حج میروند اما حاجی نمی شوند !...

با تشکر از دوست ارجمند " بانوی شرقی " که خواندن یکی از مطالب زیبای ایشان باعث ارتکاب حقیر به نوشتن این مقال شد.