پاتوق اندیشه ( نقد اجتماعی- ادبی )
فیزیوتراپیست همایون محمدی
پاتوق اندیشه ( نقد اجتماعی- ادبی )
فیزیوتراپیست همایون محمدیدرباره من
رد پاهایم
بر نرمی ماسه های کویر
گواه آمدنم .
باورم کن
حتی اگر باران ببارد !..
اساساً در باور من هیچ چیز مهم تراز - نان شب مردم - نیست ، آن هم نه نان و پنیرکه لیاقت مردمان این سرزمین کمتر از خود بوقلمون نیست .
وقتی نان نباشد چه توفیری دارد نفسی که فرو می رود مُمد حیات باشد و یا مُخل آن ، وچون برمی آید مُفرح ذات گردد یا مُخرب آن . نان که نباشد حتی نفس مسیحایی هم نمی تواند مُفرح ذات گردد چه رسد به نفس سرد کارگر بیچاره ای که بجای سقف ، هر دم سایه شوم وسنگین فقر را بالای سرش می بیند ، که چنین نفسی همان بهترکه فرو رود و دگر باره برنیاید . طبیعت آدمی به گونه ای است که می تواند مغر پُر از افکار آشفته و پریشان را تحمل کند ، و یا سینه لبریز از غُصه های بی پایان را تاب بیاورد ، اما گرسنگی را هرگز . فقر که از دَر درآید ایمان از پنجره می رود، واین سخن من نیست که کلام نغز مولایمان علی (ع) است .
ادامه...
عناصر اربعه
کاش می شد
" باران" بود
تا به هوای شستن سیبِ سرخ گونه هایت ،
جهان را غرق در سیلاب نمود
و سکوت مرگبار ثانیه های بی تو بودن را شکست !..
کاش می شد
" نسیم" بود
تا به جستجوی عطر تنت ،
بی واهمه ی تیزی تیغِ گلها
تمام باغ را نوازش کرد و مستانه ، مست شد !..
کاش می شد
" خاک" بود
تا به شوق میزبانیِ آهنگ قدمهایت
تمام تاریخ را به انتظار نشست ،
و سفره ی دلِ صد پاره را به وسعت کل زمین گشود !..
کاش می شد
" آتش" بود
تا آتش قهر بلندت ،
بر جان خسته ام کارگر نبود و خاکسترم نمی کرد !..
کاش ....
بگو چه می خواهی از من
آتش افتادهِ به خرمن جان ،
که تکان هیچ باد و طعنه ی هیچ باران و سردی هیچ خاکی
خاموشت نمی کند ؟!....
22 اسفند 94