پاتوق اندیشه ( نقد اجتماعی- ادبی )
فیزیوتراپیست همایون محمدی
پاتوق اندیشه ( نقد اجتماعی- ادبی )
فیزیوتراپیست همایون محمدیدرباره من
رد پاهایم
بر نرمی ماسه های کویر
گواه آمدنم .
باورم کن
حتی اگر باران ببارد !..
اساساً در باور من هیچ چیز مهم تراز - نان شب مردم - نیست ، آن هم نه نان و پنیرکه لیاقت مردمان این سرزمین کمتر از خود بوقلمون نیست .
وقتی نان نباشد چه توفیری دارد نفسی که فرو می رود مُمد حیات باشد و یا مُخل آن ، وچون برمی آید مُفرح ذات گردد یا مُخرب آن . نان که نباشد حتی نفس مسیحایی هم نمی تواند مُفرح ذات گردد چه رسد به نفس سرد کارگر بیچاره ای که بجای سقف ، هر دم سایه شوم وسنگین فقر را بالای سرش می بیند ، که چنین نفسی همان بهترکه فرو رود و دگر باره برنیاید . طبیعت آدمی به گونه ای است که می تواند مغر پُر از افکار آشفته و پریشان را تحمل کند ، و یا سینه لبریز از غُصه های بی پایان را تاب بیاورد ، اما گرسنگی را هرگز . فقر که از دَر درآید ایمان از پنجره می رود، واین سخن من نیست که کلام نغز مولایمان علی (ع) است .
ادامه...
یادگار دوست
یادگار دوست
دیگر نمی خواهمت
چو روز نخستین لولی وش عاشق کش !...
که عطش خواستن ات به خاکسترم نشاند
و شوق دیدارت
دیده گانم را چله نشین انتظاری بلند
خیره به در ، تا مرز تباهی
با اندوهی تلخ و حسرتی بی پایان !...
آری ، به تمنای دل
از تو به یادگار زخمی دارم
بی مرهم ،
که همزاد همیشگی من است
و آینه ی تمام نمایِ دل شکسته ای
که دگر باره نلرزد
و جان خسته ام را
به مسلخ دروغ بزرگی دیگر نکشاند !...
نفرین به ساده دلی ،
که در دالانِ هزار تویِ هزار رنگِ وجودت
تمام هستی ام را به بند کشید
تا اینک با بغضی گلوگیر ،
غُصه دار رنج بی پایان خویش
سیاه پوش مرگ خاموش آرزوهایم باشم !...
و در انتهای این سراب پرفریب ،
منم و تنهایی و میراث شوم عشق تو
که پرسشی است بی پاسخ :
به کدامین گناه ؟!...
کاش به قلم صانع دهر ،
بر بوم تقدیر تلخ من نقش نمی بستی
ساحره ی دوران !...
همایون محمدی - 15 فروردین 95