کجاوه نشین کج اندیش پشمینه پوش

امروز نه از سرذوق ، که به خشم سراغ قلم آمده ام . خشم از اینکه چرا ادبیات ما خواسته و ناخواسته میکوشد این همه روحیۀ ذلت پذیری و خواری را در ضمیر عشاق دلسوختۀ ما بِدماند؟  لطفاً به اشعارذیل توجه بفرمایید :

من خاک کفِ پای سگِ کوی همانم            کو خاکِ کف پای سگ کُوی توباشد؟   

و یا :

نرگسِ مست نوازش کُن مردم دارش           خون عاشق به قدح گر بخورد ، نوشش باد.

و چه بسیاراشعاردیگری که در وادی وصال معشوق به ماهرانه ترین شکل ممکن ، عاشقِ دل خسته را ازعرش به فرش کشانده ، و به موجودی زبون و ذلیل تبدیل کرده است. از این منظر به گمانم گاه آن رسیده تا به نیروی ایمان ، سنت شکسته و طومار ذلت پذیری عاشق را برای همیشه اینگونه در هم بپیچم :

آهای کجاوه نشینِ کج اندیشِ پشمینه پوش

با توام ، معشوقِ خودپرست عاشق کش ،

بشارت مرا و نهیب ترا، که امروز یافتم گم شده ام را . خویشتنِ خویش را میگویم ، همان که سالها در هیاهوی آشوب چشمان شهلا، کمان طاق ابرو،  زلف سیاه پریشان ، خال هندوی لب و اندام سیمین تنِ سیم ساق چون تویی گمش کرده بودم.

 گوش بدار و به هوش باش که دیگر دوران ذلت و خواری من و پادشاهی فرعون گونه تو در سرزمین وجودم به سرآمده ، و به هیچ افسونی نتوانی قلب یخ زده ام را دوباره تسخیر نمایی . من امروز آرش خوانده ام ، آرش کمانگیر شاهکار بی بدیل کسرای ادبیات ایران زمین سیاووش کسرایی را . همانکه به ما هنر" یکنفر برای همه" را آموخت و با منظومه ماندگارش، در دل سیاهی ها چراغی افروخت برای نشان دادن راه و ردپایی برای خلق حماسه و احیاء غرور ایران و ایرانی .

رهایم کنید تا همچون آرش، نه برفراز البرزکه بر بُلندای قله وجودم به تمام قامت بایستم ، و نه به بازوی پولادین که به سرپنجۀ ایمان (ایمان به خویش) چنان تیری ازچله رها کنم که آنسوترازدیوار مخوف و بلند خودخواهی ها وعشوه گریهای معشوق فرود آید، آنگونه که سرحَدات باور و غرور مردانه ام را به گسترۀ تمام گیتی، گسترش دهد و دیگرمن زندانی تو و تو زندانبان من نباشی. به گمانم دوران بردگی من و آقایی تو به پایان رسیده و گاه خواستن و رسیدن من است . خواستن عزت و سربلندی خویش و رسیدن به غرور ایرانی خود .

اگر هنوز میخواهی خریدار بازارت باشم و نازکش طنازیهای پرفریبت ، باید از اریکه خودخواهی به زیرآیی و درجایگاهی کاملاً برابر، همچون فرشتگان الهی که برفطرت پاک خدایی من وشما و همه ما فرزندان آدم(ع) به سجده افتادند، برعشق پاک وبی آلایشم سربه خاک افکنی و در یک کلام تو نیزخریدار بازارم گردی . دیگرنمیخواهم خاک کف پای سگ کوی تو باشم، که امروز از غزلسرای خوش سخن وشکرین گفتار معاصر( شادروان رهی معیری) اینگونه آموخته ام : 

باید خریدارم شوی تا من خریدارت شوم        وزجان ودل یارم شوی ، تا عاشق زارت شوم

من نیستم چون دیگران بازیچۀ بازیگران          اول به دام آرم تو را ، وآنگه گرفتارت شوم.

چه سالها که از پی ات  ندویدم و چه بارها که از بَرم نرمیدی،

چه اشکها که در فراقت نریختم و چه تلخ تبسمها به حال زارم که برلبانت ننشاندی ،

 چه شبها که با یادت تا سحر نخفتم و چه دلبریها با رقیبان که به شیطنت ازتو ندیدم.

امروز آمده ام تا ابراهیم وار، اسماعیلم را که تو باشی به مسلخ برده و در پای غرور از دست رفته ام ذبح نمایم. دیگر نمیخواهم معشوقه ام باشی ، همسفرم باش درسفری که آغاز کرده ام تا همدلت گردم برای یکی شدن و رفتن بسوی ابدیت و جاودانگی.

چه میگویی ، همسفرم می شوی ؟