مهربانی به سبک مردان خدا

عروس جوانی بخاطر دخالتهای بیجای مادر شوهرش،  او را با  ضربات چاقو به قتل رساند.

این خبرداغ صفحۀ حوادث یکی از روزنامه های صبح کشور بود که با تیتری درشت بد جوری جلب توجه میکرد. البته این روزها فراوانی این قسم خبرها درلابلای صفحات بیشمارروزنامه ها ومجلاتی که تمام رسالت مطبوعاتی شان برمبنای جذب مخاطب بیشتردرانعکاس اینگونه اخبارخلاصه میشود، باعث شده تا درگذر زمان حساسیت جامعه نسبت به اینگونه فجایع انسانی کمترشده و به ندرت پیش می آید که موجب تآلمات روحی ویاحتی تعجب مخاطبینش واقع گردد. نکتۀ قابل تامل درمتن خبر، اینکه هم قاتل وهم مقتول هردوازجنس لطیف بوده وبه اقتضای آفرینش میبایست مظهرلطافت و مهربانی باشند نه شقاوتی اینگونه آزاردهنده که تصورش حتی برای خودجامعۀ نسوان  نیزسخت است و دشوار. 

آیابه صرف داشتن اختلاف و احیانا کدورت با دیگران، میتوان مرتکب چنین عمل قبیحی شد؟ اختلاف نظروتضارب آراء درهرجامعه ای اجتناب ناپذیراست، آنچه که اهمیت دارد و می بایست مورد توجه همگان قرارگیرد نحوۀ برخورد با آنهاست که تعیین کنندۀ میزان شخصیت، دانش و مهارتهای فرد درعرصۀ زندگی اجتماعی است. کسی که اقدام به حذف و قتل همنوع خود میکند صرفنظراز جنسیت اش( خواه زن باشد وخواه مرد) بدون تردید نه به نیکی مهارتهای درست زندگی کردن را آموخته و نه ازدانش حل مشکلات  بهره ای جسته است.

بی شک تلاش و اقدام برای حذف  فیزیکی رقیب، ازجمله پرهزینه ترین راه حلهاست که حاصلش تباهی انسان در هر دو جهان فانی و باقیست. براستی چرا این روزها کمتر نشانه هایی ازرافت و مهربانی درجامعۀ ما دیده میشود؟ مگرما امت همان پیامبری نیستیم که فلسفۀ بعثتش به کمال رساندن  مکارم اخلاقی و رسالتش ابلاغ  پیام رحمت و برادری به خلق  خداست، پس دلیل این همه بی رحمی و قساوت قلبی مان در چیست؟

در همین زمینه برای  درک بهترو بیشترموضوع،  اشاره به دو مطلب ذیل را خالی از لطف نمی بینم:

1- خداوند رحمان در آیۀ دوم سورۀ مبارکۀ حجرات خطاب به پیامبر(ص) میفرمایند:

ای اهل ایمان (با رسول با ادب سخن بگویید) وفوق صوت پیغمبرصدا بلند نکنید( به یا محمد و یا احمد براو فریاد نکشید) که اعمال نیکتان دراثربی ادبی محو و باطل شود وشما فهم نکنید (که بی ادبی مبطل اعمال نیک است). بعداز نزول این آیه، شخصی خانۀ پیامبررا دق الباب کرده وآن یگانۀ هستی را با ندایی بلند وحالتی کاملاً بی ادبانه صدا میزند. درمیان تعجب همۀ اصحاب، پیامبر با صدایی به مراتب بلندتر پاسخش گفته به گونه ای که، یکی از یاران حیرت زده می پرسد: یا رسول الله چرا اینگونه پاسخش گفتید؟

و اوکه براستی شمع جمع آفرینش است میفرمایند: من باصدایی بلند ترپاسخ گفتم تامبادا این بندۀ خدابه استناد این آیه مرتکب خطایی شده باشد. یعنی پیامبراکرم (ص)که وجود نازنین شان به معنای واقعی کلمه عصارۀ کرامت وبخشش است، نه تنها اشتباه محرز ومسلم مردم را دستاویزی برای عقوبت آنان نمی بیند، بلکه تا آنجا که ممکن است خود را ملزم دانسته به دیدۀ رافت و مهربانی آنگونه عمل کنند که امتش از سرجهل و نادانی مرتکب گناهی نشوند که پیآمد آن مستوجب عقوبتی اخروی گردند. به عبارت بهتر وظیفه و رسالت پیامبر درمقابل امتش منحصربه محدودۀ زمانی قبل ازارتکاب به گناه نیست، بلکه پس ازآن نیز،خود را دربرابرآنان مسؤل میداند تا جایی که حتی به شیوه های غیرمتعارف و نامتجانس با شخصیت آسمانی اش( بلند کردن صدا ) سعی میکند مانع از لغزش وخطای آنان شود. وای برما که گاها ازسرغفلت و به پیروی از هوای نفس، خصوصی ترین زوایای زندگی دیگران رادرکنکاشی غیرانسانی زیر ذره بین برده و با کشف ومشاهدۀ اولین اشتباه( ولو سهوی) از جانب آنان، ازخوشحالی در پوست خود نگنجیده، بی هیچ واهمه ای از پاسخگویی مان در فردای قیامت اقدام به هتاکی وپرده دری برادران دینی خود نموده ، آنگاه سرمست از بادۀ کبر و غرور در خلوت خاصۀ خویش، این موفقیت بزرگ را به جشن می نشینیم ! ....

2- آورده اند که درمسجد النبی زنی بر پیامبر(ص) وارد شده و با اعتراف به گناه کبیرۀ زنا، از آن بزرگوار میخواهند که حدشان را جاری کنند. رسول خدا با خشم وعتاب فراوان او را ازمسجد بیرون کرده، ازخود می رانند. روز بعد همان زن دیگر بار محضرمبارک نبی خدا رسیده و همان خواسته را مطرح میکنند و باز هم مطرود درگاه پیامبر واقع میشوند. تا اینکه درنهایت پس از چهار بارمراجعه واعتراف به انجام معصیتی به این بزرگی، به مولای متقیان علی(ع) دستور میدهند حد اورا که شامل صدضربه شلاق است جاری کنند. 

به ظاهرهمه چیزآماده است، در بهترین محکمۀ تاریخ که قاضی اش برترین خلق حضرت ختم المرسلین محمد مصطفی(ص) است، مجرم نه یک بار بلکه چهاربار به گناهی اعتراف کرده که از انجامش تمام عرش می لرزد و مهم تر آن که خودش آگاهانه خواستارپرداخت کفارۀ گناهش درهمین دنیا شده است، ضابط اجرای حکم خدا نیز کسی نیست جز شیرخدا علی مرتضی(ع) که پیش ازآن بزرگی وعدالتش برهمه جهانیان ثابت شده و بی شک فخرتمام کائنات است. اماعلیرغم جامع الشرایط بودن همۀ جوانب امر ومهیا بودن تمام ابزارکار، انگار تاریخ آبستن حادثۀ دیگری است تابرعظمت و بزرگی تنها مولود کعبه گواهی و شهادتی دیگر دهد.

اوکه حیدرکرارش خوانند به معنای بسیارحمله کننده دراینجادیگرحرص وولعی برای حمله به خاکریز اجرای یکی دیگراز دستورات خداوند را ندارد، بلکه دراقدامی عجیب که تنها از چون اویی برمی آید به جای صد ضربه شلاق، صد طناب را به یک چوب بسته و یک بارمیزند. علی(ع) که به درستی قرآن ناطقش خوانند، آنگاه که برای اجرای حکم خدا ازرسول خدا اجازتی به این روشنی دارد، معاذ الله برسرخدا و رسولش کلاه شرعی نهاده تا مبادا جسم یکی از بندگان  معصیت کارش آزار بیشتری  ببیند، وحقا که این زیباترین تفسیرعینی از واژۀ مهربانی و مدارا کردن با خلق خداست که تا دنیا دنیاست میبایست چراغی فروزان فرا روی همۀ آنانی باشد که در دنیای پرازخشونت امروزی خود را مجاز ومحق میدانند به محض بروز اولین و حتی کمترین خطا از طرف مقابل، او را به اشد امکان مجازات کرده و بردار مکافات اعمالش بیاویزند. آنگاه  فارغ از هردغدغه ای بر ویرانه های کاخ فرو ریختۀ آبرو و عزت آنان چنان غریوشادی و هلهله سرداده که انگار فلسفۀ وجودیشان جزآزار خلق نیست و فتح الفتوحی کرده اند که میبایست تا ابد درس عبرتی برای دیگران و مایه مباهاتی برای خودشان باشد !...

براستی چراجامعۀ ما علیرغم داشتن چنین الگوهای بی نظیری که بلاشک وجودمبارکشان منبع حقیقت محض است، نتوانسته در زمینۀ نهادینه کردن واژه های ارزشمندی چون گذشت ومهربانی، موفق عمل کرده تا امروزه روزی شاهد این همه کینه وخشونت در فضای کشورعزیزمان نباشیم ؟

مگرنه اینکه از منظرعرفان ایرانی- اسلامی ما:

آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف است    

با دوستان مروت،  با دشمنان مدارا