پیدا کنید پرتغال فروش را...

یادش بخیراون قدیم قدیما کار نیک کردن چه حرمتی داشت، اگر به اندازۀ ارزنی به کسی خوبی میکردی به الزامی اخلاقی خودرا مکلف میدانست درعوض آن، دوستی ومحبتی به خروار نثارت کند واز چشمان تیزبین مردم قدرشناس این آب وخاک هیچ کارخوبی پنهان نمی ماند. دیدن خوبیها وتوجه به ارزشها آنچنان درجامعه نهادینه شده بود که کاستی ها کمتربه چشم میآمد و به ندرت انرژی و زمانی ازمردم برای پاسخ گفتن به بدیهای دیگران صرف میشد.

اما این روزها شرایط به کلی فرق کرده، آنچه که کمتر دیده میشود خوبی هاست وتمام حواس پنجگانۀ مردم، متوجه اندک اشتباهات دیگران است تا با تمام قوا خود را مهیای جواب  دندان شکنی به طرف نموده، آن گاه از پی این فتح الفتوح غرور انگیز ! به آرامش خاصی برسند !... آرامشی که سوغات هزارۀ سوم و زندگی سراسرماشینی عصرحاضر بوده وبا شتابی باورنکردنی میرود تا به یکباره جایگزین تمام عواطف  انسانی و بالاخص روح گذشت وایثار گردد و معلوم نیست چرا از بابت چنین جایگزینیِ ویرانگری، متولیان امور فرهنگی جامعه نه دغدغه ای دارند و نه تا بحال راه حل و چاره ای اندیشیده اند! ...

متاسفانه بیشترین نِمود این نوع نگاه غلط و یکسویه، یعنی خوبیها را ندیدن وکاستی ها را برجسته و پر رنگترجلوه دادن درسیستمهای اداری سازمانها و ارگانهای دولتی مابه چشم میخورد، جائیکه با نگاهی کاملاً ابزاری نیروهای انسانی کارآفرینی بنام کارمند را تنها وسیله ای می بینند برای پیشبرد اهدافشان، بی آنکه به مشکلات و خواسته های به حق آنها کوچکترین توجهی داشته باشند.

غالباً برآیند نگاه اکثرمدیرانِ سازمانها ودوایر دولتی به این سمت وسو میباشدکه مشکلات زندگی خصوصی کارکنان، مشکل خود آنهاست وهیچ ربطی به سازمان ندارد اما به گاه مشکلاتِ خودشان (که متاسفانه درسالهای اخیرکم هم نیستندو دررأس آنها کمبود نیروی انسانی بیداد میکند) توقع دارند که کارکنان، سازمان را خانه دوم خوددانسته و گاهاً دو و یا حتی چند برابرشرح وظایف مدون و قانونیشان همکاری نموده ، انجام وظیفه کنند؟

 از منظر این نگاه مدیریتی به غایت غلط و غیرمنصفانه مشکلِ کارکنان مشکل خودشان است ولی مشکلِ سازمان ، مشکل کارکنان نیز هست ومیبایست بی هیچ چشمداشتِ اضافه ای، بارآن را به دوش بکشند!...

 کوتاه سخن اینکه به زبان بی زبانی میگویند: ماباشما به حدِ اعلای ممکنه خشک و قانونی برخورد میکنیم، اما از شما توقع خدمتی فراقانونی و بلکه با کیفیت داریم؟ !...

اصلاً به صراحت میگویند به ما چه که حقوقتان کفاف مخارج زندگیتان را نمیدهد،

همینه که هست، خیلی هم ناراحتید میتوانید تشریف ببرید. چیزی که زیاده، جوانانِ تحصیلکردۀ بیکارجویای کار !..

( آنهم از نوع سر به زیر حرف شنوِ کم توقع اش)  

براستی دراین آشفته بازار مدیریتی

لطفاً شما پیدا کنید

پرتقال فروش را ؟!..

هفدهم بهمن 92