دغذغه های نیمایی

امروز یگانه پسر دلبندم (عکس بالا ) با ذوق و شوقی وصف ناپذیر به سویم آمد و گفت: بابا من آیه الکرسی را از حفظ بلدم بخوانم، اگه بخوانم بهم جایزه میدی؟  گفتم حتماً عزیز بابا و او شروع به خواندن نمود : الهم لا الله .....

به کلمه تاخذو که رسید کلامش را قطع کرد و گفت ببخشید بابا ، بسم الله الرحمن الرحیمش را نگفتم آخه خانم... گفته اگر موقع قرآن خواندن بسم الله ... نگی خدا دوستمون نداره و ما رو میفرسته جهنم 

به گمانم نیازی به توضیح بیشتر نباشد که چقدر بهم ریختم و چگونه دنیا دور سرم چرخید. خیلی جالبه به فرزندانمان میآموزیم که هر کاری را با نام خداوند بخشنده مهربان آغاز کنند که اگر روزی روزگاری (حتی سهواً و نه به عمد) اینگونه نکردند، همان خدای بخشنده مهربان دوستشان نخواهد داشت و به کیفر چنین گناه بزرگی .. آنان را در قعر جهنم خواهد افکند!... این است تمام تفسیر و برداشت ما از رحمانیت خالق هستی که خواسته و ناخواسته آن را در ضمیر ناخودآگاه فرزندان معصوم خویش تزریق و نهادینه میکنیم. دردناکتر اینکه توقع داریم با چنین آموزش غلط و به غایت مخربی، دلبندان بیگناهمان با چنین خدای جبار و قهاری رابطه برقرارکنند و به عنوان بندگانی شایسته، همواره درسختی ها و ناملایمات زندگی به او متوسل و متوکل شوند.

خدایی که نتواند نگفتن کلمه بسم الله .... را از زبان کودکی معصوم آنهم درحین تلاوت قرآنش بپذیرد و ببخشد، چگونه مییخواهد قلم عفو بر معاصی ریز و درشت طاغیان سرکشی چون خود ما بکشد که تمام کائنات شرمسار زشتی گناهانمان است و عرش اعلا از شنیدن آنها به لرزه می افتد ؟

یاد مناظره سلطان العارفین بایزید بسطامی با خداوند افتادم که بی هیچ توضیح بیشتری آن را تقدیم شما خوبان میکنم که خود گویای همه چیز است :

در کنار دجله سلطان بایزید                 بود تنها فارغ از خیل مرید

ناگه آوازی زعرش کبریا                      خورد برگوشش که ای مرد ریا

آنچه داری در میان کهنه دلق               میل آن داری که بنمایم به خلق؟

تا خلائق قصد آزارت کنند                    سنگباران بر سر دارت کنند؟

گفت یارب، میل آن داری توهم             شمه ای از رحمتت سازم رقم؟

تا که خلقانت پرستش کم کنند            ازنماز و روزه وحج، رم کنند ؟

این ندا آمد زعرش ذوالمنن                  نی زما ونی ز تو ، رو دَم مزن !...  

از بین کامنتهای دریافتی درخصوص این پست، کامنت استادارجمندم جناب آقای فرزین طلوعی خیلی دلنشین است که عین همان را تقدیم شما عزیزان می نمایم .(خدایشان محفوظ بدارد وعزت بخشد که قلمشان هم زیباست وهم گویا) :

وقتی از منظر نگاه انسانی خدا را بنگریم. و برایش با صفات انسانی به ترازوی اعمال نگاه کنیم بهتر از این نخواهد بود. خدای بهشت و جهنم، خدایی است که برابر سود و زیان ما قضاوت می کند. 
ما نبودیم و تقاضامان نبود 
لطف تو نا گفته ما می شنود 
این لطف خدا"عارفانه" است و در شان خداوندی 
اما ین ابیات را بنگرید: 
بد می کنی و نیک طمع می داری 
هم بد باشد سزای بد کرداری 
گرچه خداوند رحیم است و حکیم 
گندم ندهد بار چو جو می کاری 
و این نگاه "فقیهانه" است به خداوند که بهشت و جهنم در پی دارد و اگر عادت به نامش نکنیم جهنمی می شویم.و ظاهر امور مهم می شود تا باطن. 
همه اسما الهی، دال بر مهربانی و شفقت و بنده نوازی دارد. خداوندی با این همه زیبایی و زیبا پروری محال است بر بنده گانش "اخم " کند تا چه رسد به جهنم و بهشت. 
بهشت همان پاداش نزدیکی به خداوند و جهنم سزای دوری از اوست. 
اگر امورات ما با صفات مهربانی و شفقت بر بندگان باشد بندگی اش را به جا آورده ایم. 
عبادت بجز خدمت خلق نیست 
به تسبیح و سجاده و دلق نیست. 
عارفان به واسطه بی ریایی ، مهربانی و سادگی و ترحم بر بندگاه جاودانه اند. نه انجام تکالیف عادتی. 
به کودکان بیاموزیم خداوند. هرروز بیشتر از روز قبل به واسطه پیشرفت علم و دانش شناخته می شود و در کلمه و یا جملاتی مثل :"بسم ا... الرحمن الرحیم" خلاصه نمی شود 
بیزارم از آن کهنه خدایی که تو داری 
هر روز مرا تازه خدایی دگر آید.