ماهی قرمز کوچک تنگ بلور

دیروز یکی از دوستانم را غمگین و ناراحت دیدم. علتش را جویا شدم، اینگونه پاسخ داد:

دو روز است درهجوم دلمشغولیهای فراوان و پایان ناپذیر زندگی فراموش کرده ام سری به ماهی قرمز کوچک تنگ بلورم بزنم تاحسب وظیفه و فراتر از آن عشق و علاقه ام ، آب تنگ را عوض کرده و غذایش دهم . دلم برایش میسوزد که مجبور است چون منِ گرفتار و فراموشکاری را تحمل کند.

بی اختیار یاد همسایه ام افتادم همانکه اگر کمربند چرمی پهنش، سنگینی بار شکم گنده اش را تحمل نکند بی شک تعادلش بهم خورده و بر زمین خواهد افتاد. کلا آدم جالبی است ، تو تمام فصول سال با عینک آفتابیش که به وضوح نمادی ازتازه به دوران رسیدن و فخر فروختن طبق طبقش به خلق الله است، از فرسنگها راه دور جلب توجه میکند و آدمی را به فکر فرو می برد. شاید باور نکنید اما درست مثل زنانی که بعد از کلی انتظار ( وصدالبته دعوا !..) توانسته اند آقاهاشون رو برای خرید چند عدد النگوی ناقابل( به جهت عقب نماندن از چشم و همچشمی با زنان در و همسایه) راضی کنند، آنگاه برای نشان دادن آنها به دیگران همچون مرغی سرکنده، مدام به هنگام صحبت کردن با دیگران دست و پا میزنند و مچشان را با ظرافتی خاص در هوا حرکت داده تا صدای خش خش برخورد النگوهایشان گوش بدخواهان را کر و برق آنها چشمان حسودان را کور نماید، سویچ ماشین شاسی بلند اسپورتش را، درست مقابل چشمان مخاطبینش در دستان فربه و گوشتالودش بالا و پایین می اندازد تا همه ببینند و بدانند (و چه بسا بسوزند) که او چه ها که ندارد !...

یکبار از زبان خودش شنیدم که میگفت: من عادت دارم بعد از خوردن غذاهای چرب و لذیذ با کلی مخلفات گوناگون ، اینگونه دعا کنم : خدایا، ما که سیر شدیم خودت پدر هرچی گرسنه است رو در بیار. البته ازحق نگذریم همین آقای متمولِ شکم گنده که بواسطه پول زیادش توانسته اعتبار و آبروی زیادی در محله و بلکه جامعه برای خودش دست و پا کند، هرسال با فرا رسیدن ماه محرم چنان سور و ساتی براه می اندازد که بیا و ببین. جالب تراز سور و سات پُر و پیمانه اش، لیست مدعُوین ضیافت شبانه اش هستند که با دقتی خاص گزینش شده تا بی آنکه خود بدانند با نشستن بر سر سفره رنگینش، در آب نمک خوابانده شوند برای روز مبادا و گذراندن خرش از پلهایی که درآینده در راهروی ادارات مختلف همچون مانعی بر سر راهش قرار دارند و میبایست  بی اطلاع و دخالت مزاحمی !... بنام موانع قانونی از آنها بگذرد. از مسافرتهای معنوی !.. دست کم سالی یک بارش به اتفاق حاجیه خانم برای زیارت خانه کعبه و انجام فریضه واجب حج که باعث میشود تا مدتها سر در خانه اش و بلکه از ابتدا تا انتهای کوچه با پلاکاردهای خوش آمدگویی و بیلبردهای مقبولباش آذین بسته شود سخنی نمیگویم،  مبادا متهم شوم به حسادت و یا خدایی ناکرده عناد و دشمنی با فرایض دینی.

خدایا دلیل این همه تفاوت بندگانت در چیست؟ اگر کمی( فقط کمی) از مهربانی اون دوست من میگرفتی و به چنین انسان نمای شکم باره پرفریبی می بخشیدی، بی شک نه اون دوست عزیز من آنگونه بخاطر ماهی قرمز کوچکش غمگین میشد و نه این متمول پولدار تازه به دوران رسیده اینگونه نسبت به همسایگان یتیم و ژنده پوش خویش بی تفاوت میگشت و با داشته های مادیش بر عالم و آدم فخر میفروخت !...

چرا اینکار را نمیکنی، خدایا ؟ 

واقعا چرا ؟