لیلی خائن است ، او را بکشید

  

به نظرمن درطول تاریخ هیچ کس به اندازۀ خود تاریخ نویسان راه رابه اشتباه نرفته، و دچارخطای درتشخیص نشده اند. چه بسیارصفحاتی ازتاریخ که توسط مورخان به آثار ویرانگری حمله اسکندر مقدونی ویا سبوعیت وبی رحمی های قوم مغول وامثالهم اختصاص یافته و به رشته تحریر درآمده است، بی آنکه کسی متوجه شود که لیلی ( این معشوقۀ سیاه چردۀ زشت روی مجنون) با بدعت به غایت غلطی که در وادی عشق از خود برجای نهاد، به نوعی از خائنین محسوب شده و با مردمان این مُلک همانی نمودکه چنگیز و اسکندر، و بلکه بدتر و بیشتر.

تعجب نکنید درست خوانده اید، به گمانم لیلی ازهمان زمانیکه برای نشان دادن توجهش به مجنون، کاسه اش را شکست واین رسم غلط را وارد ادبیات عشاق ما نمود، به جرگۀ دشمنان این مرز وبوم پیوست و این حرکت ناجوانمردانه اش !... فصل البابی شد برای شروع بشکن بشکنهای معشوقکان طناز و عاشق کش دوران. بدعتی که باشکستن ظرف عاشق شروع شده و در نهایت به شکستن و ویرانی دلش می انجامد. و وای بردلی که بشکند و آنرا مرهمی نباشد.

بارخدایا، اگرحمل برکفر نباشد به گمانم لیلی اینگونه اظهار توجه آمیخته به شکستن را از خود توآموخته، که تو نیز آن دسته ازبندگانت راکه بیشتر دوست میداری، برآنان رنج و محنت افزون تر روا داشته و کاسه هایشان را یکی از پی دیگری میشکنی !... چرا آنان که نزد تو عزیزترند میبایست اینگونه در آزمونهایی سخت تر، تاوان سنگین تری بپردازند؟ گاه به قیمت آبرو، گاه به بهای مال وگاه به ثمن وارزش جان ؟ اگر واسطۀ قرابت ونزدیگی این دسته از بندگانت، نزدیکتر بودنشان به فطرت خدایی است که تو در نهادشان به ودیعه نهاده ای، پس دلیل این این همه بی مهریت با آنان چیست ؟

چنین بندگانی که مستحق پاداشند نه درخور عطای رنج و محنت افزون تر!...

خدایا دیگرظرفی برایم باقی نمانده

یا دست ازشکستن ظرفهایم بردار

و یا بگذار زین پس در زمرۀ آندسته از بندگانت نباشم که تو دوست ترشان میداری،

رهایم کن که با دیدگانی اشکبار و سری افکنده به زیر از شرم، اعتراف میکنم دیگرتحمل به دوش کشیدن بارسنگین امانت الهی ات درعهدۀ چون منی نیست. خسته ام ازاین همه آواره گی و دربدری، از این همه مشاطه گریهای عفریتۀ خوش خط و خالی بنام دنیا که همچون کهربا میکشدم و تو همواره می نگذاری. بگذار دمی بیاسایم و لختی بی بحث و جدل آرام گیرم ، بی حسرت آنچه که برمن گذشته و بی واهمۀ آنچه که در آینده ای مبهم در انتظار من است. بی ترس از دوزخ سوزانت و بی امید به بهشت برینت. دیگر هیچ نمیخواهم جز آرامشی در حال، و شاید هم  بالینی بی دغدغه برای خفتنی آرام. خفتنی که ازپی آن بیداری نباشد و این همان آرامش ابدیست که تو مژده اش را به بندگانت داده ای.   

خدایا، رهایم میکنی ؟