آرزو بر جوانان عیب ، هست یا نیست ؟

راستی تا حالا فکرکردید که چرا از قدیم الایام گفته اند: آرزو برجوانان عیب نیست؟

اصولاریشه وخاستگاه این ضرب المثل معروف ازکجا بوده و چرا اسلاف وقدمای مابه این نتیجه رسیده اندکه جوانانشان حق داشتن رویاها وآرزوهای بزرگ را دارند بی آنکه کسی بابت این بلند پروازی، منعشان کند وبرآنان خرده ای بگیرد؟هفتۀ گذشته توفیقی حاصل شدتابه اتفاق یکی ازدوستان مشترک جهت عیادت و انجام صلۀ رحم به دیدار یکی ازبزرگان فامیل برویم. پس ازاحوالپرسی وتعارفات دست وپا گیرمرسوم ، به شکلی کاملا اتفاقی چرایی وچگونگی ضرب المثل فوق الاشاره مورد بحث وتبادل نظر قرارگرفت. هرکس به فراخوردرک و قابلیت خویش سخنی گفت و ادله ای بیان نمود تا نوبت به خود میزبان رسید. اوکه پیرسالخورده ای دنیا دیده ودانا بودبا متانت وآرامش خاصی که خاصۀ چنین مردانیست، پرسش مرابا تحلیلی حکیمانه اینگونه پاسخ داد: فرزندم، درروزگاران بسیارقدیم وفورنعمت وآسودگی خاطر،فراوانی اشتغال، سهولت ازدواج وراحتی تحصیل آنقدر نزدیک ودست یافتنی بودکه هیچ جوانی دغدغه ای ازبابت آیندۀ خود نداشت ورسیدن به همۀ این داشته های خواستنی را شدنی وممکن میدانست وطبیعتا بابت درسرداشتن سودای همۀ آنها منع نمیشد و موردسرزنش وشماتت  قرارنمیگرفت. شاید به همین خاطراست که درگذر زمان جملۀ معروف آرزو برجوانان عیب نیست ضرب المثل شدو برسر زبانها افتاد و به عنوان یادمانی ارزشمند، سینه به سینه درافکارعمومی مردمان خونگرم ایران زمین جاودانه گشت. 

براستی درجامعۀ کنونی ماچطور؟

آیا جوانان نجیب وشایستۀ ما میتوانند بااطمینان وآسودگی خاطر، چنین آرزوهای بزرگی را درسر بپرورانند ودرعین حال دست ودلشان هم نلرزدکه مبادا بخاطرآنها مورد تمسخرواستهزای دیگران قرارگیرند؟

مثلایک جوان تازه از خدمت سربازی برگشتۀ امروزی میتواند شبها با رویای اشتغال سر بر بالش خیال بگذارد و ترس از هیولای خوف برانگیزبیکاری را ازذهنش بیرون کرده، به فردا وآیندۀ مبهم در انتظارش امیدوار باشد؟ گوش شیطان کراز پس برآمدن آفتاب عالمتاب هم، چشم باز نکرده خودرا درپشت میزمحل کارش مشغول پاسخگویی به خیل عظیم مراجعینی ببیند که بیصبرانه خواستار انجام کارشان هستند؟ آیا خودما تمسخرش نمیکنیم و به ریشش بابت این همه بلند پروازی نمیخندیم؟آیا واقعا امروزه آرزوی داشتن ارزانترین خودروی وطنی پراید برجوانان ما عیب نیست؟ داشتن مسکن وخانه ای هرچند نقلی وکوچک چطور؟

آیا اصولاجوانان ما حق دارند به مقوله ای همچون ازدواج ساده و بی دردسرهم فکرکنند و بارویای شیرین تشکیل خانواده شب رابه صبح برسانند بی آن که نه دیگران که درخلوت خویش حتی خودشان هم به آرزوی محالشان نخندند وخرده نگیرند؟ درتحیرمانده ام پس شرایط کنونی جامعۀ ما، اجازت داشتن چه آرزوهایی را به جوانان عزیزما می دهد؟

اماپاسخ به این سوال هرچه باشد،من فضولباشی !.. برای مسئولان محترمی که به نوعی درحوزۀ رفع ورجوع مشکلات عدیدۀجوانان فعالیت میکنند دوپیشنهاد دارم :

1- اگردرنگاهی واقع بینانه پذیرفته ایم که نمیتوانیم درکوتاه مدت با تغییرو بهبود وضعیت فعلی، شرایط اشتغال، تحصیل وازدواج آسانی رابرای جوانانمان فراهم کنیم، لااقل بکوشیم با استعانت از فضلا وحکمای علم ادب واخلاق ، جمله وضرب المثلی متناسب با سقف آرزوهای مجازشان بسازیم تاضمن رهایی ازاین سردرگمی، مجبورنباشند خودشان هم به آرزوهای محال و دست نیافتنی شان بخندند وخدایی ناکرده از بابت آن سرخورده شده  ودر نهایت اعتماد به نفس خویش را ازدست بدهند !

2- حتی بالاترازآن، توصیه میکنم برای حل این مشکل، چون همیشه متوسل به حربۀ اعجاب انگیز وکارسازخود یعنی  پاک کردن صورت مسئله شویم وجوانانمان را اینگونه بیاموزیم: بهترآن است  اصولا هیچ آرزویی نداشته باشند و خود را بی جهت به دردسر نیندازند. برای توجیه مطلب نیز، با ماهرانه ترین شیوۀ ممکنه که هنرش به حد اعلا نزد همۀ ما ایرانیان یافت میشود !.. این ضرب المثل معروف را دستاویز قراردهیم: سری که درد نمیکنه، دستمال نمی بندند!

که یک ضرب المثل انگلیسی میگوید: خداوند قبل ازآفرینش انسان ،توجیه راآفرید.

چطوره؟ شما خوانندۀ گرامی می پسندید؟