عروسی خوبان

 

عقربه های ساعت با نشان دادن 20 /12 دقیقه ظهر، کم کم پایان یه روز کاری خسته کننده را اعلام میکردند که صدای زنگ تلفن اتاق محل کارم در فضا پیچید. آنسوی خط ارتباطی یکی از همکارانم بود که انسان موجه و کارآفرینی هستند. باصدایی گرفته از من خواست تا جهت گفت و شنودی دوستانه به صرف یک فنجان چای قند پهلو دعوتش کنم. چون همیشه با نشاط و پر انرژی نبود و پس از صرف چایی، اینگونه عقده گشایی نمود :

در برزخی از گرفتاریهای پایان ناپذیر زندگی، چندی پیش توفیقی حاصل شد تا به اتفاق همسرم که دبیر آموزش و پرورش هستند جهت شرکت درمراسم عروسی پسرعموی ایشان راهی شهرستان شویم. درختهای نارون، بیدمجنون و سروهای سر به فلک کشیدۀ باغی پرشکوه که با ظرافت خیره کننده ای آذین بسته شده بودند، نوید بخش یک شب رویایی و به یاد ماندنی برای من و خانواده ام بود که از بخت بد ما، حضور غیر منتظرۀ یکی از شاگردان همسرم در مراسم عروسی همه چیز را بهم ریخت و تلخ ترین شب زندگیمان را رقم زد. حکایت از این قرار است : آنشب مراسم عروسی یگانه فرزند ذکور عمویِ همسرم بود و او برای خوشایند عمو و عموزاده اش به قول معروف سنگ تمام گذاشته بود و با ظاهری آراسته و متفاوت تراز همیشه در مجلس حاضرشده بود. لباس کُردی قرمز رنگ بلندی که به تن داشت با چهرۀ گشاده و همیشه خندانش جذابیت خاصی به او بخشیده و با ذوق بسیار مشغول پذیرایی از میهمانان بود. از شادیِ او من نیز از ته دل احساس شادی میکردم و براستی خوشبختی چیزی غیر از همین لحظات شاد میتواند باشد ؟

ناگهان به یکباره همچون کسانی که خبرناگواری میشنوند برجایش میخکوب شد و بهت زده و حیران مرانگاه میکرد، آنگاه با انگشت اشاره اش درمیان ازدحام جمعیت دختر چادری را نشانه رفت که به همراه خانواده اش از روبرو  وارد باغ میشدند. به سرعت خودم را به او رساندم و گفتم چه شده عزیزم ؟ با کلماتی منقطع و بریده بریده گفت :

او یکی از شاگردانم است ، اگر مرا با این وضعیت ببیند و خبرش به مدرسه برسد بیچاره میشوم.

برای فرار از آن موقعیت، یک لحظه برگشت تا به انتهای باغ بگریزد که از بد روزگار لباس بلندش زیر پاشنۀ (کفش پاشنه بلندش) گیرکرد و آنچنان نقش بر زمین شد که نالۀ جانسوزش به هفت آسمان برخاست. به طرفه العینی همۀ میهمانان دورش جمع شدند، علی الخصوص آن شاگرد چادریِ باهوش که از لبخند ملیحش به وضوح پیدا بود متوجه اصل ماجرا شده است : ای وای خانم معلم ، خدا مرگم بده ، چه تون شد ؟ بزارید کمکتون کنم !...

نفهمیدم چه وقت وچگونه به بیمارستان رسیدیم ، عکسبرداری نشان از آن داشت که مچ دست راست همسرم از دو ناحیه شکسته و باید به مدت 6 هفته درگچ باشد. تنها چیزی که درآن لحظات پر اضطراب برای تسلای دل همسرم میتوانستم بگویم این بود : جای تو باشم نمرۀ انضباط آن شاگرد را صفر میدهم ، همین.

به نظرشما مقصراصلی این اتفاق تلخ که به نوعی شادی خانواده ای را به عزا تبدیل کرده بود ، کیست ؟

1-  حضور غیرمنتظرۀ آن دانش آموز در مراسم عروسی ؟!..

2- و یا اشتباه معلمی که گمان میکرد در یک شب رویایی به دور از محیط کلاس و تخته و گچ ، مجاز است آنگونه باشد که میخواهد ، نه آنگونه که سالهاست از او خواسته اند؟ کدامیک ؟!..

3-  شاید هم مقصر فرهنگ غلطی است که درافکار عمومی جامعه اینچنین القا کرده است: معلمین ما تنها و تنها به جرم معلم بودنشان میبایست به جای پوشیدن لباس بلند قرمز رنگ در مراسم عروسی بستگان، بر روی بسیاری از خواسته های به حق دلشان خط قرمز بکشند و برای سیانت از جایگاه رفیع معلمی ( که شغل انبیاست ) نه بخندند و نه در انظار شادی کنند. بی شک هرگونه آرایش صورت نیز، از زیبایی سیرت شان خواهد کاست و شراره های آتش جهنم را برآنان شعله ورتر میکند، زیبنده ترین رنگ هم برایشان مشکی است و استفاده ازسایر رنگها قداست شخصیتی و شغلی آنان را به چالش کشیده ، زیر سوال خواهد برد !...

و براستیکه چه تاوان سنگینی است این همه محرومیت ازحقوق مدنی شناخته شدۀ منطبق باشرع ( اماخلاف فضای حاکم بر محیط آموزش و پرورش) آنهم برای دریافت حقوق ماهانه ای که حتی تارسیدن به نزدیکی مرز خط فقر هم ، فرسنگها فاصله دارد. با این تفاسیرشما عزیزان برای انتخاب یکی از گزینه های سه گانۀ بالا بعنوان مقصر اصلی،  مشکلی که  ندارید؟ دارید؟ به گمانم نیازی به توضیح بیشتر من نیست، پس این شما و این محکمۀ وجدان بیدارتان .

  و اما یک توصیۀ حکیمانه !...

 از آنجا که بهترین درمان پیشگیری است، لذا به همه دانش آموزان سراسر کشور پیشنهاد میدهم از این به بعد اگرخواستند در مراسم عروسی بستگان و آشنایان خود شرکت کنند چند روز قبل از شروع مراسم ، از صاحب مجلس لیست تمام مدعوین را مطالبه کنند و با مشاهدۀ نام معلم خود درآن لیست، جداً ازشرکت در آن عروسی خودداری نمایند تا خدایی ناکرده نمرۀ انضباط شان صفر نشود !.. البته راه مطمئن دیگر این است که معلمین گرامی هم قبل ازحضور در هر مراسمی اقدامات امنیتی مشابه را مبذول فرمایند،  آنگاه با خیالی آسوده....