رضازاده ای دیگر !..

 

براستی شما بر دستان این بانوی گرامی چه می بینید؟

من برفراز دستان پینه بستۀ این بانوی پرتلاش ایرانی ، نه کپسول گاز که فقر را با تمام هیبت سنگین و شکننده اش می بینم که چگونه در برابر همت بلندش، کوچک وحقیر جلوه میکند و تبسم دلنشین چهرۀ خسته اش را نیشخندی زهردار به همه کمبودها و مشکلات میدانم که حلاوت و شیرینی آن هزاران بار افزونتر از لبخند ژکوند است.

افسوس که مدال خوش رنگ طلای المپیک را فقط و فقط بخاطر بالا بردن فولاد سرد، گردن آویز کسان میکنند و تو با این همه ارادۀ پولادین از آن بی بهره ای!...

مرا ببخش که دستانم خالی است و چیزی در چنته ندارم تا به پای بزرگیت بریزم، اما به نمایندگی از خورشید غروب کردۀ آدمیت این دوران با دنیایی شرمندگی بر ترک ترکِ دستان پر مهرت بوسه میزنم ، آنگاه با عشق تمام سر تعظیم فرود آورده و از ته دل می گویم : 

علی (ع) یار و یاورت باد مادر ...