پای رفتن

 

پای رفتن ندارد ، اما شوق زیستن  به او بال پرواز داده است ،

پرواز به سوی مادر شدن و مهر ورزیدن به فرزندی که اینگونه تنگ در آغوشش گرفته ...

براستی معلول واقعی کیست ؟

او که وجودش گویاترین تفسیر عینی از واژه گان خواستن ، توانستن  است  و یا چون مایی که علیرغم داشتن دو پای سالم ، نه نای رفتن داریم و نه به قولی تاب ماندن ؟ کدامیک ؟

که او چه خوب ، بودنش را با همه معلولیتش تاب آورده و ما چه بد از سر غفلت سالم بودنمان را با عجز و لابه های بسیار از جفایِ روزگار، ناخواسته به کفران نشسته ایم !...   

میگم از چنین انسانهای بلند همتی ، 

کمی عبرت گرفتن هم چیز بدی نیست بخدا ، هست ؟

 و این هم عکسهایی از همسر و دیگر فرزند این بانوی پرتلاش و  با اراده 

تقدیم به همه شما خوبان : ( با تشکر از بانو فرزانه برای ارسال عکسها )