روز پدر

 

از قدیم الایام گفتن : با یه گل بهار نمی شه

اما نمیدانم چرا ما ایرانی ها عادت و اصرار داریم فقط با بزرگداشت یه روز خاص ( مثل روز تولد ، سالگرد ازدواج ، روز پدر ، روز مادر و.... ) به تمام روزهای زندگیمان عطر و بوی بهاری ببخشیم ؟ این روزها بازار تبریکات روز پدر ( و قبلش روز مادر) داغ است و پر رونق . تبریکاتی کلیشه ای و تکراری که به ظن من از یک منظر بیشتر از هرچیز آزار دهنده هستند تا شادی بخش .

364 روز سال را از یکدیگر غافلیم آنگاه در کمال پر رویی این روز خاص را با زیباترین کلمات ( که معمولا مال خودمان هم نیستند) به یکدیگر تبریک می گوییم. اصلاً گیرم این روز خاص بواسطه همین تبریکات مسخره بر همه ما مبارک و میمون گردد و کلی بهمون خوش بگذرد ، با 364 روز دیگر سال چه کنیم؟  این درست که دم نیز غنیمت است و می بایست از تمام لحظات زندگی شادی ساخت و بهره جست ، اما به شرط آنکه همین لحظات شاد قلیلِ زودگذر ، ما را از روزها و ماهها و سالهای سراسر محنت و مشقتمان غافل نسازند و روحیه بی تفاوتی را در ما  ندمانند و به کم قانع مان نسازند . فراموش نکنیم شادی و تکریم لحظات عمر در تمام ایام سال حق ماست نه فقط در مناسبتهای اندکِ انگشت شماری که به سختی از تعداد انگشتان دو دست تجاوز میکنند .

از اینها گذشته ، در عصر قحط صداقت و گرانی کمر شکن امروزی، دم زدن از بزرگداشت روز پدری که حتی دیگر نمیتواند نان بدهد ، خیلی بی انصافی است ، نیست ؟  که چه زیبا سروده اند استاد معاصر هوشنگ ابتهاج :

... درین زمانه که درمانده هر کسی

از بهر نان شب،

دیگر برای عشق و حکایت مجال نیست .

شاد و شکفته، در شب جشن تولدت

تو بیست شمع خواهی افروخت تابناک،

امشب هزار دختر همسال تو ، ولی

خوابیده‌اند گرسنه و لخت، روی خاک . 

زیباست رقص  ناز سرانگشتهای تو

بر پرده‌های ساز

اما، هزار دختر بافنده این زمان

جان می‌کنند در قفس تنگ کارگاه

از بهر دستمزد حقیری که بیش از آن

پرتاب می‌کنی تو به دامان یک گدا ....

بهر حال روز همه شما  پدران خوب و زحمت کش مبارک و میمون باد.