" دادا " رفت

 ناب ترین باده عالم تویی                بانی دل دادن آدم تویی

بر عطش روح من از راه مهر               بارش باران دمادم تویی

من همه آلوده دردم عزیز                  صحبت آرامش و مرحم تویی

دورترین باشی اگر ، بازهم                 آن که خدا کرده نشانم تویی  

نامش گوهر بود ، و وجودش گوهری برتر از صدف کون و مکان . آرام بود و صبور و آرامش دل دریایی اش را تکان هیچ باد و طعنه هیچ بارانی بر هم نزد .سخت ترین تازیانه های عالم هرگز نتوانست اندکی ( آری فقط اندکی ) بذر خشم و کین در سینه مالامال از مهر و محبت اش بکارد و  تبسم دلنشین چهره معصوم و روگندمیش  ساعتها مخاطب را مجذوب خویش می ساخت .با دروغ بیگانه بود و تمام بودنش لبریز از صداقت و راستی . درد داشت اما بواسطه روح بلندش ، شکوایه هرگز . غصه داشت اما قصه ی غصه هایش را هیچ کس نشنید که او تنها سنگ صبور دیگران بود و بس . ساده بود و ساده زیست اما در پس همین سادگیش دریایی از معرفت و آگاهی به این واقعیت نهفته بود : که دنیا و همه ظواهر پرفریبش فانی است و آنچه که ماناست تنها مهر است و مهر ورزیدن ، همان که تا لحظه آخر به اکمل ممکن از دوست و دشمن دریغش نکرد و هر کس به فراخور درک و قابلیت خویش از چشمه جوشان مهر بی پایانش سیراب شد. بی هیچ تردیدی او بهشتی  است ، که اگر نباشد من ( فرزند داغدارش ) بهشت بی او را به پشیزی نمیخرم .

گوهر پر فروغ دنیای من ،

سوگند به آنکه داننده اسرار نهان است ، پرواز عاشقانه ات به سرای باقی باغ بهارانم را پژمرد و پای امیدم را فرسود . رفتن غریبانه ات هرگز در باور خیالم نگنجد ، که یاد و خاطره ات به گستره تمام تاریخ روشنی بخش قلب شکسته ام خواهد بود . تو هنوز هستی و لحظه لحظه عمر با مایی چرا که به گفته شیخ اجل : مرده آن است که نامش به نکویی نبرند .

پس آرام بخواب و بدانکه نام نیکت همیشه ایام زینت بخش تمام دوران است . 

                                                          فرزند داغدارت – همایون  

به مناسبت هفتمین روز درگذشت مادر بزرگ نازنینم که با رفتنش تمام بودنم را به آتش کشید .

روحش شاد و یادش گرامی باد .