زاویه نگاه ( پاسخی بر مطلب : ژیلت های الماس نشان )

همسر مهربانم ،

دل نوشته سراسر گلایه ات را که در نوع خود رنجنامه ای بود بر جان خسته و دل شکسته ات ، خواندم و اعتراف میکنم که از خواندنش جز شرمساری و سرافکندی چیزی عایدم نشد . مرا بابت ندیدن غصه ها و نشنیدن فریادهای سکوتت ببخش . سکوتی رنج زا که به چهره معصوم و همیشه خسته ات ، ابهتی خاص بخشیده بود و من به غفلت متوجه شکوه و جذابیت مردانه اش نشده بودم . براستی که هیچ دردی مثل –  نداری – خلوت خاصه مردی را بر هم نمی زند و حکومتی از بیم و اضطراب را در روانش برپا نمی سازد . نفرین به فقر که اینگونه مرد افکن است و ویرانگر .

اما جان من ، به کدامین استدلال توقع داری من تمام داشته ها و به نوعی تُوتم وجودیم را قربانی نداشته های تو کنم ؟

در جهانی که فقط یک زادن دارد و یک مردن - و فرصتی اندک و محدود برای زیستن میان این دو - چرا باید آنگونه که میخواهم و بایسته شان انسانی من است ، نباشم و زندگی نکنم ؟  بگذار راحت و بی پرده بگویمت ، من لطافت و زیبایی پوست خدا دادۀ دستانم را پاسوز هیچ عذر و بهانه ای نمیکنم و در حفاظت و پاسداشت آن اهمال نکرده ، طراوت و شادابی اش را قربانی نداشته های تو نخواهم ساخت . هر چه میخواهی بگو ، اما لطافت دستانم را از من مگیر.

کمی انصاف داشته باش، من از زاویه نگاه تو به مسئله ، برحقت دانستم و با دنیایی شرمساری برصحت گفته هایت شجاعانه مهر تایید زدم ، چرا تو یک بار در جایگاه من و از زاویه نگاه من حقانیت خواسته هایم را ندیدی تا مجبور نباشی آنگونه متهمم سازی به خودخواهی و نادیده گرفتن زحمات و عرق جبینت که واسطه کسب روزی حلالمان است ، و من قطره ای از آنرا – آری فقط قطره ای از آنرا - نه با یک ژیلت الماس نشان که با تمام الماسهای درخشان دنیا عوض نمیکنم و بر ترک ترک دستان پینه بسته ات از سر مهر و با افتخار بوسه میزنم .  پای همراهی و همدلی هم در میان باشد  از نان شبم می گذرم ، اما از لطافت پوست دستانم هرگز .

 به گاه بیماری ، دارو نمی خواهم

به وقت خستگی ، تفریح نمی جویم

سفره رنگین و اطمعه های لذیذ و اشربه های گوارا بر من حرام باد

در کارزار سخت رقابت و هم چشمی با دیگران ، نگین مرصع و گوشواره زرین نمی خواهم

بهانۀ تن پوش حریر و چادر ابریشمی و البسه های رنگارنگ مُد روز نداشته و نخواهم داشت  

بر ای زینت زیر پایم فرش زرین و برای تلالو بالای سرم ، لوسترهای درخشان چشم خیره کن نخواستم     

و از همه مهم تر اینکه به گاه بستن پیوند زناشویی ، به سنتی ترین روش ممکنه مهریه ام را طلب کردم ( یک جلد کلام الله مجید ، یک دست آینه و شمعدان و 14 سکه بهار آزادی به نیت چهارده معصوم سلام الله علیه ) و چون بسیاری از زنان بهانه گیر مال اندوز مدگرا ، از شاسی بلند و ویلای شمال و سکه های پیش عقدی به تعداد سال تولدم سخنی به میان نیاوردم . زهی افسوس که همۀ این نخواستن های عاشقانه و از سر صدقم را ندیدی ، آنگاه مرا بابت اندک خواسته به حقم به اشد ممکن شماتت کرده و در محکمه به پا کرده وجدان خویش بر دار مکافات زیاده خواستن و همدلی و همراهی نکردنم ، آویختی؟  فکر نمیکنی در قضاوت خود کمی تعجیل کرده و یک طرفه به قاضی رفته ای عزیز من ؟

می بینی که من نیز چون تو در جایگاه خود و از زاویه نگاه خویش درست میگویم و بر مدار حقم . ای کاش به جای به مسلخ کشاندن آنگونه من ، کمی تأمل میکردی و درکنار هم ، با هم ، و برای هم می اندیشیدیم به این واقعیت تلخ  :

 پس این همه نیاز وخواستۀ انسانی من و تو ، قربانی چه شده و چه کسی پاسخگوی آن است ؟

براستی اکنون و از پس شنیدن این شکوایه نامه دوستانه ام چه میگویی ؟ برای سیانت از مهمترین فدیه الهی ارزانی داشته شده من در مقام یک زن ، ژیلت الماس نشان 90 هزار تومانی میخری ، یا نه ؟